درمان بیش فعالی در کودکان معمولاً شامل یک رویکرد چند وجهی است که مداخلات رفتاری، حمایت آموزشی و در برخی موارد دارو را ترکیب می کند. مداخلات رفتاری شامل آموزش والدین است، جایی که والدین کار هایی را برای مدیریت رفتار کودک خود می آموزند و رفتار درمانی که بر آموزش مهارت های کودک برای کنترل پرخاشگری و بهبود توجه تمرکز دارد. همچنین حمایت آموزشی در روند درمان بسیار موثر است.
داروها مانند داروهای محرک مانند متیل فنیدیت ممکن است در مواردی تجویز شوند که علائم به طور قابل توجهی عملکرد را مختل کنند و سایر مداخلات ناکافی باشند. در نهایت، طرح درمانی فردی است و ترکیبی از این رویکردها را برای رسیدگی موثر به بیش فعالی شامل شود. برای والدین و روانشناس کودک بسیار مهم است که با همکاری یکدیگر درمان را متناسب با نیازهای خاص هر کودک انجام دهند.
علائم و ویژگی های رایج بیش فعالی در کودکان را شرح دهید
بیش فعالی در کودکان با الگوی مداوم فعالیت حرکتی بیش از حد و کنترل نشده مشخص می شود. علائم رایج عبارتند از بی قراری مداوم، مشکل در نشستن یا ثابت ماندن، صحبت کردن بیش از حد، پرخاشگری و تمایل به قطع صحبت یا مداخله دیگران. کودکان مبتلا به بیش فعالی اغلب با حفظ توجه دست و پنجه نرم می کنند و در پیروی از دستورالعمل ها یا تکمیل وظایف مشکل دارند. همچنین بدون در نظر گرفتن عواقب آن دست به رفتارهای پرخطر یا تکانشی بزنند. این علائم معمولاً در محیط‌های مختلف مانند خانه، مدرسه یا در طول تعاملات اجتماعی ظاهر می‌شوند و به طور قابل‌توجهی بر عملکرد تحصیلی، روابط اجتماعی و عملکرد کلی کودک تاثیر می گذارند.
تشخیص و ارزیابی بیش فعالی کودکان توضیح دهید
تشخیص و ارزیابی بیش فعالی کودکان معمولاً شامل یک ارزیابی جامع است که توسط روانشناس مانند پزشکان اطفال، روانپزشکان یا روانشناسان انجام می شود. این فرآیند با جمع آوری اطلاعات از والدین، معلمان و سایر افراد مرتبط که می توانند بینش هایی در مورد رفتار کودک ارائه دهند، آغاز می شود. بهترین روانشناس کودک با بررسی علائم کودک از جمله بیش فعالی، پرخاشگری و بی توجهی را ارزیابی می کند.
آنها همچنین تاریخچه رشد کودک، شرایط پزشکی و هر عامل محیطی که ممکن است در بروز علائم نقش داشته باشد را ارزیابی خواهند کرد. علاوه بر این، روانشناس کودک از مقیاس های رتبه بندی، چک لیست های رفتاری و آزمون های شناختی برای جمع آوری داده های عینی تر استفاده کند. به طور کلی، فرآیند تشخیص و ارزیابی با هدف جمع‌آوری یک درک جامع از رفتار و عملکرد کودک برای تعیین اینکه آیا بیش‌فعالی است یا خیر و مناسب‌ترین تشخیص و درمان تجویز می شود.
گزینه های درمان دارویی بیش فعالی کودکان
گزینه های درمانی دارویی برای بیش فعالی کودکان در درجه اول شامل استفاده از داروهای محرک، مانند متیل فنیدات (مانند ریتالین) یا آمفتامین ها (مانند آدرال) است. این داروها با افزایش سطوح انتقال دهنده های عصبی خاص در مغز برای بهبود توجه، کنترل تکانه و بیش فعالی عمل می کنند. آنها موثرترین درمان برای کاهش علائم اصلی بیش فعالی و بهبود عملکرد کلی در بسیاری از کودکان در نظر گرفته می شوند. با این حال، دارو فقط باید پس از یک ارزیابی جامع و تحت راهنمایی یک روانشناس کودک واجد شرایط در نظر گرفته شود.
نتیجه گیری
بیش فعالی در کودکان، که به عنوان اختلال نقص توجه شناخته می‌شود، یک اختلال رفتاری است که بر توجه، حرکت بی‌نظم و کنترل عملکرد مشترک تأثیر میگذارد. درمان بیش فعالی در کودکان بهتر است توسط روانشناس کودک انجام شود.